Dat water in

De dag van de doop was een van de mooiste dagen van mijn leven. Een geestelijke ceremonie, zo zou ik het noemen, die hoorde bij mijn wedergeboorte. Waarbij mijn oude ik werd begraven en de nieuwe Isa werd geboren. Een nieuwe creatie met een nieuwe geest, en een nieuw hart. Dat had Jezus trouwens gedaan, niet het doopwater. 

Maar sinds de dag van de doop is de rust wedergekeerd. De nachten zijn weer van mij en mij alleen. Ik word niet meer geteisterd want in de geestelijke wereld weten ze dat ik bij Jezus hoor. En: mijn zwaarte is dus weg. Zwaarte die bij me was vanaf mijn 20e, gepaard met hardnekkige stemmetjes. Waar ik elk mogelijke remedie denkbaar tegenaan had gegooid, zonder resultaat. Jezus heeft het van me weg genomen. Met een vingerknip wou ik zeggen maar ik weet niet hoe Hij het doet. Vrede en vreugde kreeg ik er voor in de plaats. En rust. Want de zoektocht is voorbij. 

Dat betekent niet dat al het lijden ineens verdwijnt. Het wordt juist duidelijk in hoeverre mijn gebrokenheid tussen mij en God in kan staan. Bovendien, als je radicaal tot geloof komt verschuift er veel ineens, ook om je heen. Genoeg om over te rouwen en te doorvoelen. Maar het is wezenlijk anders, met Jezus. Ik zou het geen lijden meer noemen ook. Het is genezing en (echte) heling nu. Het is niet dieper graven, maar juist opbouwen. Want ik doe het ook niet meer alleen… 

Deze foto is me heel dierbaar. Hij werd genomen na mijn doop. Soms zegt een beeld gewoon meer.